Сташка Гринич Людмила


Вы здесь: Авторские колонки FantLab > Авторская колонка «slovar06» > Сташка Гринич ( Людмила Леонидовна Бородейко ) обложки
Поиск статьи:
   расширенный поиск »

Сташка Гринич ( Людмила Леонидовна Бородейко ) обложки

Статья написана 8 сентября 2016 г. 13:58

Спасибо коллегам laapooder и М. К.!



«Першацвет» Частка другая. Жаночая паэзія. Людміла Барадзейка

10.11.2012 16:27

Працягваем знаёмства з першым нумарам часопіса маладых літаратараў Беларусі “Першацвет”, які выйшаў у кастрычніку 1992 года – 20 гадоў таму.

Алег Лойка ва ўступным артыкуле “Першацьвет – на радасць” адзначаў, што “…першацьвет – першая кветка вясны. І як жа тут не ўспомніць пра гэта, у двукоссі як святочную назву беручы для новага нашага часопіса маладых слова “першацьвет”?!”

“…У нялёгкі, складаны час памкнуўся ты ўзыходзіць… Але гэта яшчэ адзін доказ, што і асфальт травінка прабівае…”

“…Без кветак няма надзеі на плён. З надзеяй я гляджу на “Першацьвет”, сэрцам вітаючы вас, юныя творцы, творы якіх няхай жа багатым першацьветам закрасуюцца ля бруістых крыніц паэзіі і літаратуры беларускай!”

Людміла Барадзейка

* * *

Ад свечак сасны загараецца восень,

цячэ па ствале цеплынёю ласкавай

і сполахам рыжым спадае на травы,

каб полымем яркім усё занялося…

Халодны агонь нечаканае сілы

ў румяных юргінях, у верасе белым,

і ў тым адзінокім, даверлівым, смелым,

хто з павуціння зрабіў сабе крылы

і ўзмыў разам з ветрам у неба спатоліць

адвечную прагу жыцця і пазнання.

Урачыстае ў небе застыла маўчанне –

і дождж яго сэрца і раніць, і гоіць.

Вось сонцам яно акунулася ў просінь.

Не згасла. Не грэе. Паціху іскрыцца,

як свечка, з якой развіталася восень…

І Богу-агню я іду памаліцца.

* * *

Калі горад жывы раніцой камянее

і дагарае спатканне ў прысаку слоў,

тут, на беразе, шчэбень, бы сотня вузлоў,

мне на памяць і кветка счарнелай лілеі.

Мне пакінуты пырскі салютам святочным

і заспаныя ўсмешкі зіхотлівых промняў,

і раса, і трава… Я ўсё гэтае помню.

Толькі вочы ў нябыт адплываюць твае.

* * *

Растаю сняжком сакавіцкім

ты таксама станеш другі,

і жыццёваю таямніцай

будуць вербаў гарэць катахі.

У зялёным пайду маліцца

за цябе я, мой дарагі.

Мы не стрэнемся.

Сонца сніцца,

яно сніцца мне ў храме тугі.

* * *

А на прыпынку між будзённым і святым

завея кружыць, кружыць вальса першы тур.

Перавірае вецер ноты партытур

і рвецца ўвысь вясны далёкае матыў.

І мякка снег кладзецца на далонькі

маўклівай паркі – вечнай варажэі…

І лёс ад белай замяці цяжэе,

бы ад падзей настойлівых і ломкіх.

Што маладзіцы тут вядуць вячоркі,

сказаў мне ўчора хмуры падарожны.

А вальс гучыць прызыўна і трывожна

і значаць шлях пушыстых зорак голкі.

* * *

Можна плюнуць у твар зямлі –

і яна не адкажа зубатычынай,

бо даўно ўжо служыць

грамадскай прыбіральняй.

Можна выпацкаць чалавека ў хлусні –

і ён адкажа, бо сам згадзіўся

сведчыць аб усеагульнай бесчалавечнасці.

Можна назваць сваю ненажэрнасць

пачуццём і цешыцца ёй, як

любімай хваробай,

бо кожны ў паходзе за Радзіму

заняты сабой…

Можна ўсё, чаго хочацца,

і нават таго, што забаронена.

Закон – засяроджаны лазьнік,

якому няма часу адмыцца самому.

http://web-archive-net.com/page/4543616/2.....

см. с 1 мин 26 сек





204
просмотры





  Комментарии
нет комментариев


⇑ Наверх